Do montowania uchwytów składanych służą zestawy elementów (części) składanych. W Polsce są rozpowszechnione zestawy niemieckie (NRD) typu TGL. Zestaw taki składa się z około 13 000 sztuk elementów podzielonych na 7 grup: podstawy, elementy korpusów, elementy ustalające, elementy prowadzące, elementy Tnocujące, elementy złączne oraz zespoły.

Wałek 1 – za pomocą stałej przekładni zębatej z osiami prostopadłymi o przełożeniu 1 : 5, przekładni P3 z kołami wymiennymi oraz przekładni ślimakowej o przełożeniu 1 : 40 napędza nakrętkę 3 współpracującą ze śrubą pociągową 4 przesuwu jednostki. Przy powolnym ruchu posuwowym śruba 4 nie obraca się, a tylko obraca się nakrętka 3 nadając jednostce określony posuw uzależniony od wartości przełożenia przekładni P3. Do przyspieszonych posuwów jednostki służy silnik 5 sprzęgnięty ze śrubą 4 sprzęgłem wyprzedzającym 6.

Do ustalania przedmiotów płaszczyznami są stosowane kołki, płytki lub płaszczyzny korpusu uchwytu. Odmiany kołków oporowych, stosowanych również jako kołki ustawcze, pokazano na rys. 29-4a, b, c. Kołki z łbem wypukłym są stosowane wtedy, gdy ich czołowa powierzchnia styka się z surową powierzchnią, np. odlewu. Kołki z łbem naciętym stosuje się, gdy istnieje obawa przesunięcia się przedmiotu podczas obróbki (kołków tych nie używa się, gdy powierzchnia przedmiotu jest obrobiona). Najczęściej są stosowane kołki z łbem płaskim, gdyż można je przeszlifować na jedną wysokość po osadzeniu w korpusie uchwytu.

Przy zataczaniu frezów bez posuwu wzdłużnego jest konieczny tylko ruch obrotowy wałka zataczającego XV, na którym jest osadzone koło stożkowe 1 (widoczne na rys. b), zazębione z kołem 2. Koło stożkowe 2 jest zamocowane na krótkim pionowym wałku znajdującym się w osi obrotu obrotnicy dolnej 8, spoczywającej na saniach suportowych 3. W górnym końcu wspomnianego wałka jest zamocowana krzywka 4, a do niej dociskany palec prowadzący 5 suportu poprzecznego 6 pod działaniem sprężyny 7. Sanie poprzeczne, łącznie z obrotnicą 8, można ustawiać pod dowolnym kątem i stosować zataczanie skośne lub poosiowe (wzdłużne). Na saniach poprzecznych znajduje się obrotnica górna 9, umożliwiająca niezależne i dodatkowa skręcanie sań narzędziowych 10 z imakiem nożowym 11.

Frezarki stanowią – obok tokarek – najliczniejszą grupą obrabiarek- Z uwagi na stosowanie narzędzi wieloostrzowych i (obecnie w coraz szerszym zakresie) z płytkami z węglików spiekanych odznaczają się one dużą wydajnością. Na frezarkach są obrabiane powierzchnie płaskie (płaszczyzny), rowki o różnych przekrojach oraz powierzchnie kształtowe. Frezarki dzielą się na wiele grup, typów i odmian.

Podstawową wielkością charakterystyczną dłutownic jest wysokość dłutowania, określająca największą wysokość przedmiotu obrabianego w miejscu obróbki. Norma PN-57/M-55326 ustala podział dłutownic ze względu na wysokość dłutowania wg ciągu geometrycznego: 160, 250, 400, 630, 800, 1000, 1250, 1600 mm.

Długość przesuwu stołu L jest w przybliżeniu równa podwójnej szerokości wieńca obrabianego. Przy przesuwaniu stołu w kierunku skośnym długość przesuwu jest mniejsza,

Przy ustalaniu przedmiotów powierzchniami stożkowymi zewnętrznymi elementami ustawczymi są (rys. 29-8): śruby dociskowe (rys. a), płytki pryzmowe (rys. b), elementy z otworami stożkowymi (rys. c) oraz urządzenia samoustalające ze specjalnymi szczękami (rys. d). Przy ustalaniu natomiast powierzchniami stożkowymi wewnętrznymi jako elementy ustawcze stosuje się najczęściej: dla powierzchni nie obrobionych – wysuwane czopy trzystronnie ścięte (rys. e), dla powierzchni obrobionych – trzpienie stożkowe (rys. f).

Urządzenia do ustawiania narządzi na zadany wymiar obróbkowy poza obrabiarką stosuje się w celu skrócenia czasu traconego na wymianę narzędzia, co wydatnie zwiększa wydajność pracy na obrabiarce.

W skład urządzeń przeznaczonych do chłodzenia są zaliczane: pompy z małymi silnikami napędowymi, filtry, zawory, przewody ze złączami, zbiorniki, wanny, osłony oraz przyrządy kontrolne, jak np. manometry, o ile ciecz chłodząco-smarująca podawana jest pod wysokim ciśnieniem (ma to miejsce np. przy wierceniu głębokich otworów).

Schemat kinematyczny frezarki wspornikowej poziomej jest pokazany na rys. 24-2. Od silnika 1 napęd jest przekazywany bezpośrednio na skrzynkę prędkości 2. Skrzynka ta może stanowić jedną całość z kadłubem frezarki lub (jak pokazano na rysunku) może być wstawiona do wnętrza kadłuba jako oddzielny zespół. W tym drugim rozwiązaniu, stosowanym w nowoczesnych frezarkach szybkobieżnych, przenoszenie napędu ze skrzynki prędkości na wrzeciono odbywa się za pomocą przekładni pasowej 3 z paskami klinowymi. Wrzeciono jest odciążone i ma dodatkową przekładnię odboczkową 5. W położeniu przesuwnej tulei sprzęgłowej 4 pokazanym na rysunku wrzeciono otrzymuje napęd przez odboczkę. Przesuwając tuleję 4 w lewo łączy się ją bezpośrednio z wrzecionem, a jednocześnie rozłącza się przekładnię odboczkową przez przesunięcie kół od- boczki 5 w lewo.