Category Przyrządy

Tokarki kłowe precyzyjne są tokarkami o najwyższej dokładności, przeznaczonymi do bardzo dokładnego (gładkościowego) toczenia nożami diamentowymi lub z ostrzami z węglików spiekanych. Odznaczają się one dużą sztywnością, wysokimi prędkościami obrotowymi wrzeciona (do 6000 obr/min) oraz bardzo małymi posuwami (od 0,02 mm/obr). Suport w tych tokarkach przesuwany jest najczęściej śrubą pociągową znajdującą się między prowadnicami łoża.

Tokarkami kopiarkami są nazywane tokarki przeznaczone wyłącznie do toczenia kopiowego. Tokarki te dzielą się na: a) wzdłużne – do toczenia powierzchni obrotowych, odtwarzających zarys wzornika wzdłuż tworzącej, b) poprzeczne – do toczenia powierzchni walcowych o przekroju poprzecznym nieokrągłym (np. kwadratowym, trójkątnym, eliptycznym itp.), c) przestrzenne – do jednoczesnego kopiowania przekrojów wzdłużnych i poprzecznych.

Od spodu sań poprzecznych jest przymocowana dwudzielna nakrętka 7 współpracująca ze śrubą pociągową 3. Luz osiowy między gwintem śruby i nakrętki 7 jest kasowany przez pociąganie klina 8 za pomocą wkrętu 9. Do obracania śruby pociągowej 3, a tym samym do przesuwania sań poprzecznych, służy rękojeść 10. Wartość przesunięcia sań odczytuje się na skali pierścienia 11. Mechaniczny posuw poprzeczny jest otrzymywany od koła zębatego z56 osadzonego na śrubie 3. Regulacja luzu na trapezowych prowadnicach sań poprzecznych odbywa się za pomocą klina 12 przesuwanego wkrętem 13 (przekrój B-B).

Sterowaniem jest nazywane zamierzone oddziaływanie na proces technologiczny w celu osiągnięcia pożądanego celu – przy określonej jakości tego procesu. Jakość procesu jest oceniana na podstawie przyjętego kryterium może nim być np. ścisłość realizacji określonego procesu obrończego. Przez regulację tego procesu rozumie się natomiast taki szczególny przypadek sterowania, przy którym pewne wielkości fizyczne są utrzymywane na stałym poziomie lub podlegają zmianom według określonego prawa (programu). –

Elementy obrabiarek służące do wiązania ich części składowych w jedną całość są nazywane kadłubami. Zazwyczaj w skład obrabiarki wchodzi kilka lub kilkanaście kadłubów. Najliczniejszą grupę stanowią kadłuby wykonane jako elementy skorupowe, w kształcie skrzyń, nazywane również korpusami i mieszczące w sobie mechanizAiy przekładniowe (wrzecienniki, skrzynki prędkości, skrzynki posuwów, skrzynki supor- towe i inne). Konstrukcja kadłubów jest uzależniona od rozmieszczenia mechanizmów znajdujących się w ich wnętrzu, a jednocześnie powinna zapewniać łatwość montażu, estetyczny wygląd zewnętrzny obrabiarki oraz jej niewielki ciężar.

Przykłady urządzeń do bezpośredniej kontroli istnienia części skrawającej (tj. stwierdzenia, czy część ta nie została ułamana lub zniszczona) wierteł krętych pokazano schematycznie na rys. 38-9.

Działanie czytnika przedstawionego na rys. b jest inne. Kółko 1 przesuwa taśmę 2 ruchem ciągłym po płycie A. Do taśmy (na której program zapisany jest kodem unitarnym) przylega od góry zespół sprężynek stykowych 3, rozmieszczonych w poprzek taśmy nad każdą ścieżką otworków. Sprężynki wysyłają kolejne sygnały w momencie wpadania w otworki taśmy i stykają się z płytką dolną. Wadą takiego czytnika jest szybkie zużywanie się taśmy.

Oprócz uchwytów samocentrujących, przystosowanych do mechanicznego mocowania i odmocowywania przedmiotu i mających siłownik zainstalowany na końcu wrzeciona są obecnie stosowane również uchwyty z własnym siłownikiem, znajdującym się wewnątrz korpusu uchwytu. Przykład budowy takiego uchwytu przeznaczonego głównie do obróbki pierścieni i tarcz przedstawia rys. 21-13.

Tokarki karuzelowe są przeznaczone do obróbki przedmiotów o dużych i bardzo dużych średnicach. Rolę tarczy uchwytowej odgrywa w nich stół obrotowy. Tokarki te są budowane jako jedno- lub dwustojakowe. Tokarki jednostojakowe (rys. 21-31) są budowane w trzech odmianach:

Jeżeli ten sam stopień swobody odbierany jest jednocześnie przez dwa lub więcej elementów ustawczych, to występuje wtedy przypadek tzw. prze- stalenia przedmiotu. Przykłady przestalenia pokazane są na rys. 29-3.

Widok ogólny i schemat budowy podzielnicy dwutarczkowej produkcji krajowej pokazany jest na rys. 24-12. Podzielnica składa się z dużej tarczki 1 z korbką 2, małej tarczki 3 z korbką 4, przekładni planetarnej z kołami zębatymi o uzębieniu wewnętrznym z3 i z4 oraz z przekładni ślimakowej 5 i 6 o przełożeniu 1 : 40. Koło zębate zs jest wykorzystywane tylko przy frezowaniu rowków śrubowych. Przy dzieleniu zwykłym podział jest dokonywany tylko korbką 2 i częściowo korbką 3. Dzielenie różnicowe na takiej podzielnicy nie jest przewidziane, gdyż wszystkie możliwe podziały mogą być dokonane dzieleniem zwykłym lub sprzężonym.