Zapis dwójkowy lub dwójkowo-dziesiętny przemieszczeń stołu przenosi się na taśmę dziurkowaną. W tym przypadku zapisu należałoby dokonać w poprzek taśmy dzie- sięciościeżkowej. Jedna ścieżka taśmy musiałaby być zarezerwowana dla sygnałów „zwrot”.
Taśma z tak zapisanym programem zostaje włączona do czytnika spoczynkowego. Odczytywanie programu w takim czytniku odbywa się nie przy ruchu ciągłym taśmy, lecz oddzielnie, poszczególnymi kadrami (blokami informacji). Tymi blokami informacji są w tym przykładzie, przy zapisie dwójkowym, poszczególne rzędy otworków. Sygnały elektryczne wysyłane przez czytnik są kierowane do interpolatora.
Obecnie stosowane interpolatory są urządzeniami elektronicznymi. Zasadą ich działania łatwiej będzie zrozumieć na przykładzie interpolatora fotoelektrycznego (rys. 20-14). Bęben obrotowy 1 jest oświetlony od środka na całej długości silnym źródłem światła. 2.
Na obwodzie tego bębna są wykonane otworki 3, rozmieszczone pierścieniowo. Liczba otworków w poszczególnych szeregach pierścieniowych odpowiada liczbie 2, podniesionej do odpowiedniej potęgi. Pierwszy szereg z prawej strony ma otworków 2° = 1, drugi 21 = 2, trzeci 22 = 4, czwarty 23 = 8 itd. Nad każdym z tych szeregów otworków znajduje się fotokomórka 4, połączona za pośrednictwem ruchomego styku 5 z szyną zbiorczą 6. Styki 5 połączone są z elektromagnesami (nie pokazanymi na rysunku), sprzęgniętymi ze stykami czytnika.
Jeżeli w danej chwili czytnik odczytuje liczbę 200 zakodowaną na taśmie dziurkowanej symbolem 011001000, to włączone styki czytnika (czwarty, siódmy i ósmy od prawej strony) włączają za pośrednictwem elektromagnesów analogiczne styki (zaczernione na rysunku) fotokomórek interpolatora. Przy jednym więc obrocie bębna te fotokomórki, których styki zostały włączone, wysyłają do głowicy magnetycznej tyle impulsów elektrycznych, ile otworków przejdzie pod każdą z nich. W tym przypadku zostanie łącznie wysłanych 23+28+27 = 8 + 64+128 = 200 impulsów. Jeżeli więc podczas obrotu bębna będzie się również przesuwała taśma magnetyczna pod głowicą magnetyczną, to głowica ta zapisze na taśmie magnetycznej 200 znaków unitarnym kodem, tzn. jeden znak za drugim. Ponieważ przy zapisie taśma magnetyczna jest przesuwana ruchem jednostajnym (ze stałą prędkością), to przy różnych liczbach impulsów przekazywanych głowicy magnetycznej podczas jednego obrotu bębna znaki na taśmie będą w jednych miejscach zapisane gęściej, a w innych – rzadziej.
Leave a reply