Uchwyty cz. III

Oprócz uchwytów samocentrujących, przystosowanych do mechanicznego mocowania i odmocowywania przedmiotu i mających siłownik zainstalowany na końcu wrzeciona są obecnie stosowane również uchwyty z własnym siłownikiem, znajdującym się wewnątrz korpusu uchwytu. Przykład budowy takiego uchwytu przeznaczonego głównie do obróbki pierścieni i tarcz przedstawia rys. 21-13.

W środku korpusu 1 jest osadzona tuleja 2 na niej jest nasadzony suwliwie tłok mechaniczny 3 z pochyłymi rowkami teowymi do przesuwania szczęk podstawowych 4. Ruch (przesuw) szczęk jest bardzo niewielki i wynosi zaledwie kilka milimetrów, w związku z czym – dla rozszerzenia zakresu tego ruchu – przewidziano możliwość szybkiego mocowania szczęk górnych do podstawowych w różnych położeniach, zależnie od średnicy przedmiotu obrabianego.

W lewym końcu tłoka 3 jest osadzony tłok powietrzny 6 o dużej średnicy. Do doprowadzenia sprężonego powietrza na jedną lub drugą stronę tłoka 6 służy unieruchomiony względem wrzeciennika pierścień 7, do którego są podłączone dwa przewody powietrzne. Jednym z nich jest doprowadzone powietrze (kanałem 8) na prawą stronę tłoka 6, co powoduje zamocowanie przedmiotu obrabianego, a drugim przewodem i kanałem 9 jest doprowadzane powietrze na lewą stronę tłoka 6, co powoduje odmo- cowanie przedmiotu obrabianego. Z pierścienia 7 powietrze przedostaje się do kanałów korpusu uchwytu przez specjalne przepony 10.

Wadą tego typu uchwytów jest to, że w przypadku nieprzewidzianego spadku ciśnienia powietrza podczas obróbki przedmiotu może nastąpić samoczynne zmniejszenie siły zamocowania przedmiotu, co może być przyczyną nieszczęśliwego wypadku. Wady tej jest pozbawiona druga grupa uchwytów samocentrujących z własnym siłownikiem (rys. 21-14). Zamocowanie przedmiotu odbywa się tu pod działaniem sprężyn, a sprężone powietrze jest wykorzystywane do odmocowywania przedmiotu. W uchwytach tych siła zamocowania przedmiotu występująca na szczękach pocho- dzi od działania trzech zespołów sprężyn talerzowych. W przypadku obróbki przedmiotów cienkościennych możliwe jest zmniejszenie siły zacisku o 2/3, 1/2 lub 1/3 wartości nominalnej przez blokadę odpowiedniej liczby sprężyn w zespołach. Dla odmocowania przedmiotu doprowadza się jednym tylko przewodem sprężone powietrze do pierścienia unieruchomionego względem wrzeciennika. Siła działania na tłok powietrzny musi w tym rozwiązaniu pokonać siły sprężyn talerzowych.


Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>