Sterowanie numeryczne

Obrabiarki sterowane numerycznie (np. automaty tokarskie) pracują według progamu, który wynika z konstrukcji obrabiarek, a głównie z konstrukcji krzywek i dźwigni służących do sterowania pracą zespołów roboczych. Obrabiarki te są stosowane w produkcji masowej, natomiast w produkcji seryjnej byłyby mało ekonomiczne, gdyż przygotowanie ich do obróbki innego przedmiotu wymaga dużo czasu (wykonanie krzywek i przezbrojenie automatu). Dla uniknięcia tych niedogodności stosuje się w produkcji seryjnej programy pracy nie związane z konstrukcją obrabiarki.

Przy sterowaniu numerycznym program pracy jest przekazywany obrabiarce w postaci liczb. Takie sterowanie zapewnia wysoką dokładność obróbki, gdyż przekazując obrabiarce pewne określone informacje w postaci liczb podaje się wartości bezbłędne, unika się „zmaterializowania” tych informacji (w postaci kopiałów, krzywek lub zderzaków), co zawsze wiąże się z określoną niedokładnością.

Zapis liczb musi być prosty i „zrozumiały” dla obrabiarki. Przy zapisie zwykłym, dziesiętnym wszystkie liczby zapisywane są dziesięcioma cyframi 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9. Tylu różnych symboli obrabiarka nie jest w stanie odróżnić. Z tego względu zapis liczb musi być dokonany według odpowiedniego kodu, obejmującego znacznie mniejszą liczbę różnych symboli.

Najprostszym kodem opartym na jednym symbolu, np. wybitym otworze w taśmie, jest tzw. kod unitarny, wg którego dana liczba jest wyrażona taką samą liczbą otworków, np. liczbę 82 zapisuje się w postaci 82 otworków. Wadą takiego kodu są wymagane duże długości taśmy dziurkowanej, szczególnie gdy w grę wchodzą duże liczby.