Kły. Różne odmiany kłów pokazano na rys, 21-5. Kły stałe, zwyczajne (a) są najczęściej stosowane. Wykonywane są one ze stali narzędziowej węglowej lub ze stali konstrukcyjnej z końcówką z węglików spiekanych gatunku G10. Kły ze ścięciami do klucza (b) lub z nakrętką (c) przystoso- want są do łatwiejszego ich wyjęcia z gniazda. Kły ze ścięciem (d) stosowane są w tych przypadkach, gdy oprócz obróbki powierzchni obwodowej występuje jeszcze obróbka powierzchni czołowej (planowanie). Kły obrotowe (e) stosowane są przy dużych obciążeniach i dużych prędkościach obrotowych. Kły obrotowe uniwersalne (/) mają w części roboczej stożkowy czop, na którym osadzone są różne końcówki.
Przed obróbką przedmiotów ustalanych i mocowanych w kłach najpierw trzeba wykonać na obu ich powierzchniach czołowych nakiełki, w które zostają wsunięte stożkowe końcówki kłów. Moment obrotowy jest przenoszony z wrzeciona na przedmiot obrabiany za pośrednictwem za- bieraka (sercówki), osadzonego na końcu przedmiotu. Z tego powodu nie można, przy tym samym zamocowaniu, przetoczyć przedmiotu na całej jego długości.
Dla wyeliminowania czasu traconego na zmianę zamocowania w kłach (w celu obrobienia drugiego jego końca) są stosowane obecnie zabieraki czołowe o budowie wewnętrznej pokazanej na rys. 21-6a. Zabierak taki – oprócz kła centrującego 1 – ma szereg ostro zakończonych wałeczków 2, które swoimi czołowymi ostrzami są wciskane w materiał przedmiotu obrabianego, przenosząc w ten sposób moment obrotowy z wrzeciona obrabiarki na przedmiot. Dla zapewnienia jednakowej siły docisku tych wałeczków do czołowej i nierównej powierzchni czołowej przedmiotu wewnętrzna przestrzeń korpusu zabieraka jest wypełniona masą plastyczną 3 oraz kulkami 4, które hamują cofanie się kła centrującego 1.
Leave a reply