Szlifierki do wałków cz. II

Kieł konika osadzony jest w tulei, która stale znajduje się pod działaniem sprężyny. W dolnej części tuleja jest zaopatrzona w zębatkę, z którą jest zazębione kółko zębate współpracujące z drugą zębatką połączoną z tłokiem. Cofanie kła odbywa się ręcznie przez obrót dźwignią kółka zębatego lub przez naciśnięcie pedału 13, powodujące doprowadzenie oleju do cylindra 20, przesunięcie dolnej zębatki w lewo, a tulei z kłem – w prawo.

Stół szlifierki jest przesuwany hydraulicznie, może być również przesuwany ręcznie. Szybkość przesuwu stołu regulowana jest bezstopniowo w granicach 0,25-1-12 m/min.

Budowa wrzeciona przedmiotowego opisanej powyżej szlfierki kłowej jest przedstawiona ha rys, 25-3. Wrzeciono 1 ma przelotowo wykonany otwór, który w prawej części jest zakończony gniazdem stożkowym do osadzenia w nim kła 2. W lewej części otworu wrzeciona znajduje się tuleja 3 z kółkiem ręcznym 4, służąca do „ściągania” kła, czyli jego docisku do gniazda.

Praca na szlifierce kłowej do wałków może odbywać się przy nie obracającym się wrzecionie przedmiotu lub z obracającym się wrzecionem. Pierwszy przypadek ma miejsce przy szlifowaniu wałków podpartych w kłach. Dla zwiększenia dokładności obróbki korzystniej jest, gdy oba kły, tzn. wrzeciona i konika, pozostają nieruchome. Unika się przez to szkodliwego wpływu bicia promieniowego kłów na dokładność szlifowania. Wrzeciono jest unieruchomione zatrzaskiem 21 (patrz rys. 25-2) współpracującym z kołem zębatym 5 osadzonym na wrzecionie. Ruch obrotowy otrzymuje przedmiot obrabiany od koła pasowego 6, do którego jest przykręcona tarcza zabierakowa 7 z zabierakiem 8. Zatrzask 9 jest wyciągnięty.