Ustalanie płaszczyznami – dalszy opis

Z uwagi na wymiar obróbkowy A płaszczyzna PA jest główną płaszczyzną ustawczą, a płaszczyzna PB – płaszczyzną pomocniczą. Elementy ustawcze z otworami walcowymi (rys. /) są stosowane tylko do ustalania wałków dokładnie obrobionych. Przy takim sposobie ustalenia zawsze występuje mimośrodo- wość e, mająca ujemny wpływ na dokładność ustalenia.

Urządzenia samoustalające z tulejkami zaciskowymi (rys. g i h) usuwają luz i umożliwiają łatwe mocowanie. Tulejki zaciskowe mają najczęściej kąt stożka 30°. Kąt gniazda stożkowego nakrętki lub tulei przesuwnej wynosi 31° lub 29° – dla zapewnienia nacisku na szczęki tulejki zaciskowej w pobliżu ich czołowych powierzchni. Do średnicy otworu 60 mm tulejki mają cztery szczęki, a powyżej tej średnicy – 6 szczęk. W tulejkach zaciskowych mogą być ustalane nie tylko przedmioty (pręty) o przekroju kołowym, lecz również o przekrojach: kwadratowym, prostokątnym lub sześciokątnym.

Do grupy urządzeń samoustalających należą również znane uchwyty samocentrujące. Ustalanie przedmiotów powierzchniami walcowymi wewnętrznymi. Odbywa się ono za pomocą opisanych poprzednio trzpieni tokarskich stałych i z tulejkami rozprężnymi, czopów ustalających, kołków i urządzeń samoustalających.

Czopy ustalające (rys. 29-7a) są stosowane do ustalania przedmiotów z otworem obrobionym. Czop powinien być krótki, ponieważ przy tym sposobie ustalenia główną powierzchnią ustalającą jest płaszczyzna czołowa Pc, natomiast powierzchnia obwodowa czopa Pa jest pomocniczą powierzchnią ustalającą.


Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>