Przy szlifowaniu wałków na szlifierkach kłowych są stosowane żabie- raki (rys. 25-9a), różniące się od zabieraków tokarskich. W zabiera- kach szlifierskich palec zabierakowy jest objęty widełkami, dla zapewnienia równomiernego obracania wałka, co jest ważne przy małej wartości siły obwodowej FVt jaka występuje podczas szlifowania. Najmniejsza średnica mocowania w takich zabierakach wynosi 4 mm, a największa – 50 mm.
Wrzeciona szlifierek do otworów (rys. 25-9b) są elementem wymiennym. Budowa ich jest następująca. Trzpień 1 jest ułożyskowany tocznie w tulei 2. Trzpień jest zakończony specjalnie ukształtowanym czopem 3, stanowiącym koło pasowe. Średnice wrzeciona D są równe 40, 50 lub 60 mm. '
Małe ścierniczki tarczowe są mocowane w przedłużaczach (rys. 25-9c) wkręcanych do otworu trzpienia wrzeciona szlifierskiego. Średnice d przedłużaczy wynoszą 3, 4 i 6 mm przy długościach L = 60-f- -P146 mm. Ściernice trzpieniowe są mocowane w przedłużaczach zaciskowych (rys. 25-9d). Średnice d w przedłużaczach zaciskowych wynoszą 1,5, 3 i 6 mm przy długościach L = 85-K15 mm.
Do szybkiego mocowania przedmiotów na szlifierkach do płaszczyzn są stosowane uchwyty elektromagnetyczne i magnetyczne. Wewnątrz korpusu uchwytu elektromagnetycznego 1 (rys 25-10a) znajdują się szeregowo rozmieszczone cewki prądu stałego 2 z kolejno przeciwnym kierunkiem nawinięcia przewodnika. W związku z tym bieguny cewek są na przemian zmienne. Nad cewkami znajduje się płyta 3 z wkładkami 4 z metalu niemagnetycznego (miedź lub stop aluminium). Gdy przedmiot obrabiany 5 leży na płycie i do uchwytu zostanie podłączony prąd, to linie sił pól magnetycznych przechodzą przez przedmiot, co powoduje jego mocowanie na płycie. Po wyłączeniu prądu przedmiot jest odmocowany, jednak dla pozbawienia go magnetyzmu szczątkowego powinno się na moment włączyć prąd o przeciwnym kierunku.
W uchwytach magnetycznych (rys. 25-1 Ob) zamiast cewek są stosowane magnesy stałe 6, które można przesuwać pod płytą mocującą. W położeniu jak na rysunku linie sił pól,magnetycznych nie muszą przechodzić przez przedmiot 5 i w związku z tym nie jest on przyciągany do płyty 3. Uchwyty magnetyczne nie potrzebują doprowadzenia prądu i są mniej wrażliwe na ciecz chłodzącą od uchwytów elektromagnetycznych. Wraz z upływem czasu eksploatacji tracą one jednak swoje własności magnetyczne, głównie pod wpływem wstrząsów.
Do uchwytów elektromagnetycznych i magnetycznych można dokupić specjalne kostki (rys. 25-1 Oc) lub pryzmy (rys. d) o takiej samej budowie, jaką mają płyty mocujące tych uchwytów. Kładąc taką kostkę na płycie uchwytu w położeniu, w którym wkładki niemagnetyczne wzajemnie się pokrywają, można przedmiot obrabiany mocować na jednej lub na dwóch kostkach. Kostki te można traktować jako półfabrykaty i ukształtować je odpowiednio do kształtu przedmiotu obrabianego. Płytki magnetyczne i niemagnetyczne kostek i pryzm są złączone razem śrubami z mosiądzu.
Leave a reply