Wiertarki do głębokich otworów

Wiertarki tej grupy dzielą się na wiertarki z zewnętrznym oraz wewnętrznym odprowadzaniem wióra. Wiertarki z zewnętrznym odprowadzaniem wióra, przeznaczone głównie do wiercenia otworów o małych średnicach, mają prostą budowę i pracują w układzie przypominającym wiercenie otworu na tokarce przy wiertle zamocowanym w tulei konika. Wiertarki takie mają najczęściej tylko kilka prędkości obrotowych wrzeciona i kilka posuwów.

Wiertarki z wewnętrznym odprowadzaniem wióra, przeznaczone głównie do wiercenia otworów o większych średnicach i dużych długościach {do 7 m), mają bardziej złożoną budowę (rys. 23-7). Przedmiot obrabiany 1 jest ustalony (centrowany) w uchwycie wrzeciona 2 i podparty jest w okularach obrotowych 3 i 4. Do czołowej powierzchni przedmiotu dociśnięta jest pierścieniem uszczelniającym głowica ciśnieniowa 5, którą doprowadza się olej tłoczony pod wysokim ciśnieniem przez pompę 6 napędzaną silnikiem 7. Do obróbki czołowej powierzchni przedmiotu służy specjalny suport tokarki & przesuwany na niewielkiej długości po prowadnicach łoża 9. Drąg 10, będący przedłużeniem narzędzia (wiertła lub głowicy), jest podparty w podtrzymce 11, a zamocowany w przesuwnym koniku wiertarskim 12. Do końca drąga jest przytwierdzona osłona 13, przez którą odpływa do zbiorników olej z wiórami. Silnik napędowy 14 napędza wrzeciono obrabiarki przez skrzynkę prędkości 15, Wrzeciennik 16 jest ustawiony na podstawie 17. Skrzynka posuwów 18 z bezstopniową regulacją napędza konik wiertarski 12. W większości takich wiertarek, nazywanych w Polsce „forezami”, zmiana wartości posuwu odbywa się w sposób automatyczny, zależnie od chwilowego obciążenia narzędzia.