Program pracy wiertarki zapisany na taśmie dziurkowanej

Opracować program pracy wiertarki dla wykonania trzech otworów pokazanych na rys. 20-12. Program należy zapisać kodem unitarnym na taśmie dziurkowanej, przyjmując, że jednemu otworkowi w taśmie odpowiada jeden krok silnika krokowego powodujący przesuw stołu wiertarki o 1 mm.

Przy wierceniu tych otworów na wiertarce współrzędnościowej ze sterowaniem ręcznym robotnik po wywierceniu otworu 1 przesunąłby stół obrabiarki w kierunku osi x o 10 mm, a w kierunku osi y o 20 mm i wywierciłby otwór 2. Następnie dla wywiercenia otworu 3 przesunąłby stół w kierunku x o dalsze 20 mm, a w kierunku y cofnąłby stół o 30 mm.

W rzeczywistości wirnik' silnika krokowego ma większą liczbę wypustów. Pełny program pracy wiertarki zapisany na taśmie dziurkowanej pokazano na rys. 20-12b. Taśma ta jest taśmą sześciościeżkową. Na ścieżkach 1 i 3 zapisuje się przesuwy stołu w kierunku x i y na ścieżkach 2 i 4 zapisuje się informacje zmiany kierunku przesuwów stołu (zwroty x i y) na ścieżce 5 zapisuje się informacje włączania posuwu wiertła, na ścieżce 6 – włączanie ruchu obrotowego wiertła (wrzeciona). Włączenie posuwu wiertła oraz wycofanie wrzeciona do położenia wyjściowego odbywa się automatycznie – przez wyłącznik drogowy – po skończeniu wiercenia otworu.

Pierwszym otworkiem w taśmie jest otworek na ścieżce 6 dający w czytniku sygnał do włączenia ruchu obrotowego wrzeciona. Następnym otworkiem jest otworek na ścieżce 5, dający sygnał do włączenia ruchu posuwowego wiertła i wywiercenia w przedmiocie obrabianym otworu 1. Dalsze otworki znajdują się na ścieżkach 1 i 3. Dla wywiercenia otworu 2 należy przesunąć stół o 10 mm w kierunku x i o 20 mm w kierunku y, zatem na ścieżce 1 wykonamy 10 otworków,' a na ścieżce 3 – 20 otworków.

Po wywierceniu otworu 2 należy wywiercić otwór 3. W tym celu stół musi być przesunięty o dalsze 20 mm w kierunku osi x i dlatego na ścieżce 1 wykonamy następne otworki w liczbie 20. W kierunku osi y stół musi być przesunięty o 30 mm, a zatem na ścieżce 3 wykonamy dalsze otworki w liczbie 30. Ponieważ jednak przesunięcie stołu w kierunku y jest cofnięciem stołu o 30 mm, wobec tego na ścieżce 4 wykonamy otworek („zwrot y”). Na ścieżce 2 („zwrot x”) takiego otworka nie można wykonać, gdyż przesunięcie stołu o dalsze 20 otworków jest przesunięciem w tę samą stronę. Końcowym otworkiem taśmy będzie otworek na ścieżce 6, wyłączający ruch obrotowy wrzeciona.

Opisane powyżej urządzenia są wystarczające dla przeprowadzenia obróbki w poszczególnych punktach przedmiotu, których rozmieszczenie określone jest współrzędnymi x i y. Sterowanie numeryczne stosowane w takich przypadkach jest nazywane sterowaniem punktowym, Drugą odmianą sterowania numerycznego jest sterowanie odcinkowe, polegające na określeniu długości odcinków przesunięcia suportu obrabiarki przy posuwach wzdłużnych i poprzecznych, jak to ma miejsce na przykład przy toczeniu wałków stopniowych. Trzecią odmianą jest sterowanie ksztatłowe, stosowane przy obróbce powierzchni krzywoliniowych. Ta odmiana sterowania numerycznego wymaga zastosowania interpolatorów. Sterowanie kształtowe jest wyjaśnione poniżej, na przykładzie obróbki krzywki.