Cechami charakterystycznymi szlifierek są: duże prędkości obrotowe wrzeciona ściernicy, ograniczone przede wszystkim wytrzymałością narzędzia na rozerwanie siłami odśrodkowymi, stosunkowo małe siły skrawania, ale duże moce skrawania, szybkie ruchy posuwowe, obfite chłodzenie przedmiotu szlifowanego oraz wysokie wymagania dokładnościowe, stwarzające konieczność zapewnienia dużej sztywności obrabiarki, jak również dokładnego łożyskowania wrzecion i prostoliniowości prowadnic.
Szlifierki, podobnie jak inne obrabiarki, dzielą się na: ogólnego przeznaczenia, specjalizowane i specjalne. Do szlifierek ogólnego przeznaczenia należą: szlifierki do wałków kłowe i bezkłowe, szlifierki do otworów zwykłe, planetarne i bezuchwytowe (bezkłowe) oraz szlifierki do płaszczyzn poziome, pionowe, wzdłużne i karuzelowe.
Do szlifierek specjalizowanych są zaliczane: szlifierki taśmowe, szlifierki gładzarki (honownice) i dogładzarki oraz szlifierki docierarki. Do szlifierek specjalnych należą: szlifierki ostrzarki, szlifierki do wałów korbowych, szlifierki do walców hutniczych oraz szlifierki do łóż obrabiarek.
Szkice obrazujące budowę i zastosowanie szlifierek ogólnego przeznaczenia zamieszczono na rys. 25-1. Szlifierki do wałków kłowe dzielą się na produkcyjne (rys. a) i uniwersalne (rys. b). Pierwsze z nich mają stół skrętny 1 w granicach ± 6°, lecz bez skrętnego wrzeciennika ściernicy 2 i bez skrętnego wrze- ciennika przedmiotu 3. Są przeznaczone do szlifowania zewnętrznych powierzchni walcowych lub stożkowych o niewielkiej zbieżności. Szlifierki uniwersalne mają stół skrętny w granicach ± 8° oraz skrętny wrze- ciennik ściernicy (±180°) i skrętny wrzeciennik przedmiotu (±90u) Są przeznaczone do szlifowania powierzchni walcowych i stożkowych,
Leave a reply