Zaletą uchwytów samocentrujących z własnym siłownikiem jest bardzo duża średnica ich otworu. Przy odpowiednio więc dużym otworze wrzeciona oraz zastosowaniu specjalnych szczęk górnych istnieje możliwość jednoczesnej obróbki powierzchni przedmiotu od strony wrzeciona (rys. 21-15). Takie rozwiązanie wymagające dodatkowego suportu narzędziowego przesuwnego w otworze wrzeciona umożliwia obróbkę obu powierzchni czołowych przedmiotu w jednym zamocowaniu, co znacznie skraca czas obróbki.
Pierwszą zasadą budowy nowoczesnych uchwytów samocentrujących przystosowanych do pracy z dużymi i bardzo dużymi prędkościami obrotowymi wrzeciona jest zmniejszenie do minimum ich momentu bezwładności. Jest to celowe ze względu na skrócenie czasu hamowania wrzeciona obrabiarki przy jego zatrzymywaniu. Zmniejszenie momentu bezwładności uchwytu jest dokonywane przez usuwanie zbędnej masy korpusu uchwytu (wybrania) – rys. 21-16 lub przez zastosowanie do wykonania korpusu uchwytu stopu lekkiego.
Do określenia wartości rzeczywistej siły zamocowania Fn przedmiotu w uchwycie samocentrującym Forkardta typu F250 z ręcznym mocowaniem przedmiotu obrabianego może służyć wykres zamieszczony na rys. 21-17. Jeżeli na przykład w uchwycie tym został zamocowany przedmiot obrabiany z siłą wyjściową Fa = 60 kN, to przy prędkości obrotowej n = – 2000 obr/min rzeczywista siła zamocowania będzie równa Fn = 42 kN, a przy prędkości obrotowej n = 3500 obr/min – zaledwie Fn = 11 kN.
Leave a reply