Wiórkowanie kól zębatych

Wartość posuwu pionowego zależy od liczby zębów zabieranych przez zapadką dźwigni J, a tym samym od kąta wahnięcia dźwigni G zmienianego przez podnoszenie lub opuszczanie czoła śruby nastawczej L.

Wiórkowanie kól zębatych jest stosowane nie tylko dla zmniejszenia chropowatości powierzchni bocznych zębów, ale również w celu nadania im beczkowatego kształtu. Na rys. 26-8a pokazano zęby proste, a na rys. 26-85 – beczkowate. Zaletą zębów beczkowatych jest występowanie śladów współpracy (a tym samym i największego obciążenia) w połowie szerokości wieńca koła zębatego. Przy zębach prostych błędy montażu przekładni powodują, że największe obciążenie zębów występuje na jednym końcu', co przyczynia się do szybszego ich zużycia i zmniejszenia wytrzymałości.

Sposób otrzymywania zębów beczkowatych przedstawia rys. 26-8c. W miarę przesuwania się koła obrabianego w jednym lub drugim kierunku od położenia środkowego koło obrabiane zbliża się do wiórkownika (wgłębia), powodując, że w pobliżu czołowych powierzchni koła zęby stają się cieńsze niż w połowie szerokości wieńca. To zbliżanie koła do narzędzia uzyskuje się przez wychylanie górnej płyty M stołu C (patrz rys. 26-7b).

Płyta M jest zamocowana wahliwie na stole, przy czym środek wahnięć znajduje się w płaszczyźnie symetrii wieńca koła obrabianego. Na końcu płyty jest zamocowany wspornik z palcem wodzącym P, który jest przesuwany w skośnie ustawionym rowku tarczy R. Tarcza ta jest nieruchoma, można ją tylko skręcać pod kątem. Gdy stół przesuwa się w prawo, palec podnosi lewy koniec płyty, a gdy stół przesuwa się w lewo – palec obniża lewy koniec płyty.