Wiórkarki – dalszy opis

Długość przesuwu stołu L jest w przybliżeniu równa podwójnej szerokości wieńca obrabianego. Przy przesuwaniu stołu w kierunku skośnym długość przesuwu jest mniejsza,

W końcu każdego suwu stół C jest podnoszony łącznie z wspornikiem E o wartość posuwu pionowego zawartego w granicach 0,02-hO,08 mm. Droga napędu posuwu pionowego jest następująca: silnik D, przekładnia ślimakowa 1-90, koła wymienne a-b, przekładnia stożkowa 21-21, przekładnia ślimakowa 2-20, koła walcowe 20-24, tarcza kułakowa F, – dźwignia G (patrz rys. 26-7c), łącznik H, dźwignia J z zapadką, koło zapadkowe K o liczbie ząbków 150, koła zębate stożkowe 18-36, śruba pociągowa o skoku Sp = 6 mm.

Po przesunięciu stołu w kierunku wTzdłużnym do skrajnego położenia łączniki drogowe przełączają oba silniki A i D, które zaczynają obracać się w przeciwnym kierunku. Powoduje to zmianę kierunku ruchu obrotowego narzędzia i nawrót stołu. Jednakże w tym momencie musi nastąpić podniesienie stołu wraz ze wspornikiem. Kułak tarczy F podnosi dźwignię G, która przez łącznik H, zapadkę i koło zapadkowe obraca śrubę posuwu pionowego. W drugim krańcowym położeniu, czyli po jego przesunięciu o L mm, musi być wykonana taka sama czynność podnoszenia stołu, tzn. drugi kułak tarczy F musi podnieść dźwignię G. Rozsunięcie kułaków tej tarczy, określone kątem cp, zależy od przesunięcia stołu L, przy czym dla dokonania tego przesunięcia śruba pociągowa posuwu wzdłużnego musi wykonać L/6 obrotów.