Wiertarko-frezarki, nazywane obecnie wytaczarko-frezarkami, należą do najbardziej uniwersalnych obrabiarek. Można na nich: wiercić, wytaczać i gwintować otwory, obtaczać i gwintować powierzchnie walcowe zewnętrzne, toczyć i frezować powierzchnie płaskie i kształtowe itp. Najczę- ciej wykonywanymi na tych obrabiarkach zabiegami są: wytaczanie otworów oraz frezowanie powierzchni w przedmiotach w postaci kadłubów (korpusów). Odmiany wytaczarko-frezarek pokazano na rys. 24-15.
Wielkością charakterystyczną i oznaczeniową jest średnica wrzeciona. Zalecanymi przez PN średnicami są: 50, 60, 63, 63, 80, 100, 125, 160, 200, 250 i 315 mm. Wytaczarko-frezarki mają dwa współosiowe wrzeciona: wewnętrzne, wysuwne i zewnętrzne – w formie tulei z tarczą. W gnieździe stożkowym wrzeciona wewnętrznego są mocowane wiertła, wytaczadła, głowice frezowe i inne narzędzia trzpieniowe, natomiast w rowkach teowych tarczy są mocowane różne oprawki narzędziowe. Tarcza może być wyposażona w poprzeczny suport obiegowy, służący do planowania powierzchni czołowych.
Suport poprzeczny jest przesuwany po prowadnicach tarczy w kierunku promieniowym, czyli prostopadłym do osi obrotu wrzeciona. Suport ten jest zaopatrzony od spodu w zębatkę i napędzany przez ślimak. Napęd suportu pochodzi od mechanizmów skrzynki prędkości obrabiarki lub (w nowszych rozwiązaniach) od własnego, małego silnika elektrycznego zainstalowanego w korpusie tarczy. Przykład toczenia czołowej powierzchni korpusu nożem zamocowanym w suporcie tarczy pokazano na rys. 24-16.
Leave a reply