Tulejki wiertarskie

Zadaniem tulejek wiertarskich jest wyznaczenie miejsca wykonania otworu w przedmiocie obrabianym, bez potrzeby jego trasowania, oraz prowadzenie narzędzia podczas obróbki otworu. Tulejki wiertarskie dzielą się na stałe (rys. 31-2a i b) i wymienne (rys. 31-2c). Tulejki stale są stosowane w następujących przypadkach:

– 1) do obróbki otworu jednym narzędziem (np. wiertłem),

– 2) do ustalania i prowadzenia pierwszego narzędzia w uchwycie (dalsza obróbka otworu odbywa się po wyjęciu przedmiotu z uchwytu),

– 3) do ustalania i prowadzenia pierwszego narzędzia (dalsza obróbka otworu odbywa się bez wyjmowania przedmiotu z uchwytu, lecz po zmianie płyty wiertarskiej z tulejkami stałymi do prowadzenia następnych narzędzi),

– 4) do ustalenia położenia tulejek wiertarskich wymiennych.

Tulejki stałe z kołnierzem stosuje się przy cienkich płytkach wiertarskich. Kołnierz przedłuża wysokość tulejki i zwiększa pewność jej osadzenia (oparcie się kołnierza o płytę).

Tulejki stałe są pasowane w otworach płyty wiertarskiej ciasno – wg H7/n6 lub H7/p6 (bardzo lekko wtłaczane), gdyż zakłada się, iż nie będą one wyjmowane z płyty przez cały czas eksploatacji uchwytu. Trwałość tulejek stałych jest oceniana na 10 000-M2 000 wierceń. Tulejki stałe objęte są normami PN-60/M-61251 i 61252. pól tolerancji wykonania

Tulejki wymienne stosuje się do obróbki otworu kilkoma narzędziami bez zmiany płyty wiertarskiej, Do każdego następnego narzędzia jest przewidziana inna tulejka wymienna, lecz z taką samą średnicą zewnętrzną, gdyż wszystkie one są osadzone w tej samej tulejce stałej, W przypadku gdy w tym samym przedmiocie będą obrabiane otwory o niewielkiej różnicy średnic, celowo przewiduje się różne średnice zewnętrzne tulejek wymiennych dla uniknięcia osadzenia ich w niewłaściwej tulejce stałej.