Szlifierki do kół zębatych

Szlifowanie kół zębatych jest obróbką wykańczającą kół hartowanych. W przypadku kół zębatych niehartowanych jest ono stosowane wtedy, gdy dokładność obróbki innymi sposobami (frezowanie, dłutowanie) jest niewystarczająca.

Koła zębate walcowane są szlifowane metodami kształtowymi lub ob, wiedniowymi, a koła stożkowe – tylko metodami obwiedniowyrfli. Zestawienie odmian metod kształtowych i obwiedniowych szlifowania walcowych kół zębatych pokazano schematycznie na rys. 26-9. Strzałkami zaznaczono na tym rysunku ruchy ściernic i kół szlifowanych, jak również robocze powierzchnie ściernic profilowane specjalnymi mechanizmami.

Zaletą kształtowego szlifowania kół zębatych jest stosunkowo krótki czas obróbki. Wynika to z faktu, że szlifowana jest jednocześnie cała boczna powierzchnia zęba lub dwóch zębów. Z uwagi na wydajność obróbki i eksploatację ściernic najkorzystniejsze są metody wg rys. 26-9c i d.

Ujemnymi cechami kształtowych metod szlifowania kół zębatych są: trudności dokładnego ustawienia ściernic względem koła obrabianego, co powoduje, że te metody nie są odpowiednie przy jednostkowej produkcji kół zębatych, konieczność stosowania dokładnych mechanizmów podziałowych oraz konieczność stosowania obfitego chłodzenia koła obrabianego (ze względu na niebezpieczeństwo odpuszczenia zahartowanych powierz- chni zębów stykających się ze ściernicą na całej ich wysokości). ściernicą obustronnie kształtową, b), c), d) ściernicami jednostronnie kształtowymi, e), f), g) ściernicami tarczowymi, h) ściernicą ślimakową

Przy obwiedniowym szlifowaniu kół zębatych metodami e, / i g ściernica lub obie ściernice stanowią jak gdyby jeden z zębów wyobrażalnej zębatki, z którą współpracuje koło obrabiane. W metodzie h (Reishauer) kolo szlifowane współpracuje z wieloma zębami zębatki utworzonej przez śrubowe zwoje ściernicy ślimakowej. W metodzie e jest zastosowana pojedyncza ściernica o bardzo dużej średnicy (ok. 750 mm). Oś obrotu tej ściernicy znajduje się w połowie szerokości wieńca szlifowanego koła, które wykonuje jedynie ruchy toczne bez przesuwu wzdłuż własnej osi. Metodą tą można szlifować jedynie koła o małej szerokości wieńca, gdyż przy większych szerokościach powstałaby znaczna wklęsłość dna wrębów.