Jak wynika z tego przykładu, długość kadru taśmy przy systemie dwójkowo-dziesiętnym obejmuje cztery rzędy otworków dla liczb czterocyfrowych, pięć rzędów dla liczb pięciocyfrowych itd., szerokość taśmy natomiast – potrzebna dla zapisu dowolnych liczb – określona jest przez cztery szeregi otworków (taśma czterościeżkowa), ponieważ największą cyfrą jest 9 = 1 + 8. Otworek wykonany w szeregu pierwszym (2°) odpowiada jedności (1), w drugim (21) – dwójce (2), a w szeregu czwartym (23) – liczbie osiem (8).
Program zapisany na taśmie zawiera nie tylko liczby określające wymiary przedmiotu obrabianego, ale również informacje dotyczące szeregu różnych czynności pomocniczych, jak np, włączenia podawania cieczy chłodząco-smarującej, wycofania narzędzia, zmiany narzędzia itp. Sygnały dla tych czynności zapisywane są na oddzielnych ścieżkach taśmy w postaci otworków, które w tym przypadku nie mają znaczenia liczbowego. Jednostkowa powierzchnia taśmy zawierająca zespół wybitych otworków nazywana jest blokiem informacji.
Jak już poprzednio wspomniano, zapis liczb kodem unitarnym jest bardzo prosty i najbardziej dogodny do odczytywania, wymaga jednak dużego odcinka taśmy dla zapisu większej liczby sposobem dziurkowania. Tymczasem zapis taki może być dokonywany nie na taśmach dziurkowanych, lecz na taśmach magnetycznych, na których jest możliwe wykonywanie znaków o wymiarze nie większym od 0,01 mm.
Leave a reply