Zespołem znormalizowanym jest nazywany zespół konstrukcyjno-monta- żowy, który może być stosowany jako powtarzalny w różnych obrabiarkach zespołowych. Zespoły znormalizowane mogą być przyrównane do „klocków”, z których są składane obrabiarki zespołowe.
Rozróżnia się następujące zespoły znormalizowane: ruchów głównych, ruchów posuwowych, ruchów przestawczych, wiążące, sterowania oraz pomocnicze (chłodzenia, odprowadzania wiórów itp.). Przykład obrabiarki zespołowej z zaznaczeniem poszczególnych zespołów przedstawia rys. 27-1.
W skład zespołów ruchów głównych wchodzą zespoły napędowe 1, zawierające silniki napędowe i skrzynki przekładniowe, oraz głowice wrzecionowe 2 lub skrzynki wielowrzecionowe 3, Głowica wrzecionowa w połączeniu z zespołem napędowym tworzy zespół jednowrzecionowy, przeznaczony do określonego zabiegu i noszący nazwę zespołu wiertarskiego, frezarskiego lub wytaczarskiego. Skrzynki wielowrzecionowe są składane ze znormalizowanych elementów, takich jak np. korpusy, pokrywy, wałki wrzeciona, koła zębate itp., jednak w całości nie stanowią zespołu znormalizowanego, gdyż są przystosowane do obróbki konkretnego przedmiotu z określonym rozstawieniem wrzecion.
Zespoły ruchów posuwowych 4 mogą być mechaniczne, hydrauliczne, hydromechaniczne lub hydropneumatyczne. Składają się one z silnika napędowego, skrzynki posuwów ze śrubą pociągową lub urządzeń hydraulicznych oraz sań przesuwnych. Zespoły te nadają narzędziom ruchy posuwowe oraz szybkie ruchy dosuwowe i powrotne. W niektórych rozwiązaniach zespoły te służą tylko do szybkich przesuwów, a mechanizmy posuwów roboczych są umieszczone w zespole napędowym. Zestaw zespołu napędowego z zespołem posuwowym tworzy tzw. jednostkę obróbkową, przystosowaną do wykonywania określonego zabiegu obróbkowego, np. wiercenia lub gwintowania.
Leave a reply