Taśma magnetyczna jest to cienka i giętka taśma poliestrowa pokryta cienką warstwą specjalnego materiału dającego się namagnesować na bardzo małym wycinku powierzchni i zachowującego przez dłuższy czas własności magnetyczne na tych wycinkach. Zapis liczb na taśmie magnetycznej oparty jest na tej samej zasadzie co zapis na taśmie magnetofonowej. Pod głowicą magnetyczną 1 (rys. 20-9), stanowiącą rdzeń cewki 2, jest przesuwana ze stałą prędkością taśma magnetyczna 3. W rdzeniu głowicy znajduje się szczelina o szerokości 0,01 mm. Jeżeli przez cewkę 2 nawiniętą na rdzeń 1 przepływa prąd, to w rdzeniu powstaje strumień magnetyczny zaznaczony na szkicu strzałkami. Strumień ten, napotykając opór szczeliny, płynie przez warstwę materiału magnetycznego taśmy 3 i magnesuje w sposób trwały bardzo wąski odcinek taśmy w postaci poprzecznej kreski. Na długości 1 mm może być naniesionych ponad 100 takich kresek – znaków magnetycznych. Przy ustawieniu kilku głowic magnetycznych w poprzek taśmy można na niej zapisywać kilka sygnałów (liczb) jednocześnie. Powstaje w ten sposób kilkuścieżkowy zapis na taśmie magnetycznej.
Przy odczytywaniu programu zapisanego na taśmie magnetycznej stosowana jest ta sama głowica, która była użyta przy zapisywaniu programu na taśmie. Podczas przesuwania się taśmy pod głowicą przechodzą kolejno pod szczeliną powietrzną namagnesowane kreski taśmy. Z chwilą gdy taka kreska znajdzie się pod szczeliną, powstaje w rdzeniu głowicy strumień magnetyczny wywołujący w uzwojeniu cewki prąd indukowany o napięciu kilku miliwoltów, jako pojedynczy impuls elektryczny. Impulsy te – po wzmocnieniu – są przekazywane do układu sterowania obrabiarką.
Leave a reply