Do mocowania rozwiertaków nasadzanych są stosowane specjalne trzpienie zabierakowe (PN-74/M-60221). Trzpień taki (rys. 23-10) ma stożkowy czop o zbieżności 1 : 30. Moment obrotowy jest przenoszony z trzpienia 1 na narzędzie za pomocą pierścienia zabierakowego 2 z występami czołowymi. Pierścień jest połączony z trzpieniem wpustem czółenkowym 3. Do zsuwania rozwiertaka ze stożkowego czopa służy nakrętka 4.
W przypadku jednoczesnego wiercenia kilku otworów na wiertarce jednowrzecionowej są stosowane głowice wielowrzecionowe (rys. 23-11). Głowica I jest zamocowana na tulei 2 wrzeciona wiertarki 3 śrubą zaciskową 4. Do stożkowego gniazda wrzeciona jest wyciśnięty chwyt centralnego wrzeciona 5 głowicy. Wewnątrz korpusu głowicy jest zamocowane na jej centralnym wrzecionie, napędowe koło zębate zfi. Z kołem tym zazębiają się koła zębate zlt zB, z9 i z1D, osadzone na pozostałych wrzecionach 11 głowicy. Koło zębate ze, obracane przez wrzeciono wiertarki, przekazuje ruch obrotowy na wszystkie pozostałe wrzeciona głowicy. Boczne wrzeciona głowicy mogą być przesuwane po promieniu Jł do różnych położeń. Różne przypadki jednoczesnego wiercenia otworów przy zastosowaniu takiej głowicy przedstawia rys. 23-1 lb,
Przedmioty obrabiane na wiertarkach są najczęściej mocowane w specjalnych uchwytach, zaopatrzonych w elementy ustalające właściwe położenie przedmiotu oraz w płyty wiertarskie z tulejkami do prowadzenia wiertła i innych narzędzi (rozwiertaków). Uchwyty takie opłaca się wykonywać do produkcji seryjnej i masowej. W produkcji jednostkowej przedmioty są mocowane w imadłach lub bezpośrednio na stole obrabiarki. W przypadku wiercenia skośnych otworów stosuje się imadła pochylne lub stoły pochylne. Przykład znormalizowanego stołu pochylnego jest po- kazany na rys. 23-12. Pochylenie stołu pod odpowiednim kątem odbywa się przez pokręcenie kluczem kwadratowej końcówki 1 ślimaka zazębionego ze ślimacznicą naciętą na ruchomej części stołu 2. Podziałka z no- niuszem umożliwia ustawienie stołu z dokładnością do 5′.
Leave a reply